I've become this...

Subject: I've become this... Tue Apr 09, 2013 10:30 pm

New moon trance

Epica~Cry for the moon

Een arend streek door de lucht heen. Krijsend. Het was een avond als de vele andere. Terwijl de wind door haar vacht streek scheen de maan neer op haar pad. Layla had dit gebied gekozen als haar territorium. Vroeger had het Raid gegeten. Het was een wijk vol villa's geweest in de hollywood hills. Haar baasjes en zij kwamen hier vaak wandelen. Totdat hen ook getroffen werden. Ze hadden geluk gehad. Ze had het huis toen op tijd verlaten. Layla dacht nog vaak na aan die tijd. Na 3 jaar waren de wonden nog steeds niet geheeld. Maar dit leven was een les geweest. Voor iedereen. Voor elke hond. Ze bad nog elke dag, voor de overlevenden. Om hun genoeg voedsel en water voorzieningen te schenken.

Ze had toen graag die tijd doorgebracht in het kerkje achter hun buurt. Maar dat gebied was volledig verdwenen. Vele gebieden trouwens. Maar Raid heeft blijven bestaan. Net als nog wat anderen. Maar daar kwam ze niet. Niet in het luxe territorium noch de achterbuurten. Ze verkoos het neutrale boven alles. Hier was ze tenslotte veilig geweest. Hoewel ze in het luxueuze ook wel thuis hoorde, maar daar maakte je altijd kans om aangevallen te worden door een strayhound. Hoewel het hun gebied was, en er dagelijks wel patrouilles gehouden werden. Maar ze gaven niet op. Hoe meer gebied veroverd werd, hoe beter het hen uitkwam. Er waren nog dagelijks gevechten aan de gang. Maar voornamelijk liep ze erbuiten. Ze bemoeide er haar niet mee. Net zoals Arramis waarschijnlijk. Ze vroeg zich af waar haar kleine broertje gebleven was.

Ze had hem opgevangen als puppie toen het mensenras uitgestorven was. Hij was dan misschien wel een strayhound geweest, hij was een goede leerling. En nou gedroeg hij zich als een echte luxhound. Layla grinnikte. Het kleintje had vast heel wat meegemaakt. Maar dat had iedereen tenslotte. Ondertussen wandelde ze over het paadje dat aangelegd geweest was naar één van de villa's. Het was hier best groot. En het goede was, dat mocht ze in gevaar komen, ze altijd nog het oerwoud kon invluchten. Ze kende de namen als geen ander. Hun baasjes spraken er vaak over. En gingen er vaak ook eens heen. Maar ze schepte er niet mee op. Het was beter dat iedereen zo weinig mogelijk over elkaar wist.

Layla wandelde rustig over het paadje heen waarna ze opkeek naar de maan. Het was de laatste nacht waarin iedereen nog veilig was. Vanaf de avond erna zou elke hond, goed of slecht, gek worden. Uit eigen ervaring wist ze het maar al te goed. Uiteindelijk koos zij er vaak voor om zichzelf te verbergen voor zichzelf en de anderen. Zodra het licht van de maan, die die nacht niet aan de hemel scheen, op je neerdaalde was er geen houden meer met je. Het deed pijn. Je vermoorde zowat iedereen op je pad, vriend of vijand. Per slot van rekening had je die nacht dan ook geen verstand meer in je. Layla zuchtte bij de gedachte waarna ze ze weer uit haar kop bande door een sprintje over de terrassen te houden die waren aangelegd. Vlakbij haar ouderlijk huis stopte ze. Het was haar eerste thuis geweest. Toen moesten ze verhuizen. Het was nog steeds wel een leuk huis geweest, maar dan had je altijd die last gehad met buren. Hier in de Hills had je die bijna niet.

Layla richtte haar kop op waarna ze het huis een laatste maal vaarwel zei en weer wegrende. Deze keer stopte ze alleen abrupt voor één van de fonteinen waarna ze zich bruusk omdraaide en ietwat argwanend naar de struikjes verderop toe liep. Twee ogen leken haar te bespieden. Maar ze was het al helemaal niet zeker.